Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Το 2012 θα είναι συννεφιασμένο. Μετά θα πιάσει βροχή (1ο μέρος)



Ήδη κλείνουμε δύο χρόνια ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Μιας κρίσης η οποία, επειδή ακριβώς έχει τις ρίζες της στην κουτσή ανάπτυξη, ξέσπασε όπως είναι φυσικό πρώτα στην Ελλάδα της μαγκιάς, του “δε βαριέσαι” και των διορισμένων ψηφοφόρων.

Αν όμως το Ελληνικό χρέος έφερε στο ευρώ έναν μέτριο πονοκέφαλο, το Ιταλικό χρέος των 2 τρισεκατομμυρίων ευρώ δεν είναι γραμμένο σε καμία ιατρική εγκυκλοπαίδεια.
Μέχρι πρότινος, η ευρωπαϊκή συνταγή για τη διάσωση των ασθενέστερων κρατών – μελών ήταν απλή μέχρι βλακείας:
Οι οικονομικά ισχυρότεροι θα ρίξουν στους ασθενέστερους δυο σκαμπίλια και μετά θα τους δώσουν μια σακούλα παξιμάδια να μην ψοφήσουν απ’ τη πείνα.
Φαίνεται όμως ότι η άτολμη συνταγή της συντήρησης του χρέους φέρνει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα πάει να λύσει, με αποτέλεσμα να προλάβει να εμφανιστεί στο προσκήνιο και το Ιταλικό χρέος, οπότε η συνταγή σκαμπίλι – παξιμάδι πάει… περίπατο. Διότι όταν δεν λύνεις καθέτως το πρόβλημα μόλις φανεί και προτιμάς απλά να το συντηρείς στο μέγεθος, αυτό σημαίνει είτε ότι φυλάς κάποιον άσσο για αργότερα, είτε ότι είσαι ικανότατος ισορροπιστής.
Και απ’ ότι φάνηκε, οι Μέρκελ, Σαρκοζί και Σία ούτε άσσους διαθέτουν, ούτε ακροβατικές ικανότητες. Με αποτέλεσμα η κρίση χρέους να μετατραπεί σε πρόβλημα χρέους και να ριζώσει για τα καλά.

Για την Κρίση στην ευρωζώνη έχουν κατηγορηθεί πολλοί…

Και ενώ τούτη την ύστατη στιγμή θα περίμενε κανείς να είμαστε πιο ειλικρινείς, επιμένουμε να κατηγορούμε τράπεζες και οίκους αξιολόγησης για τα χάλια μας, ενώ οι ρίζες του δημόσιου χρέους δεν βρίσκονται αλλού παρά στις οικονομικές ανισότητες στο εσωτερικό της ευρωζώνης και στην κρίση ανάπτυξης κυρίως σε χώρες σαν τη δική μας.
Οι επενδυτές ομολόγων δεν είναι πολιτικοί, ούτε ζουν στα σύννεφα. 
Είναι φυσιολογικοί άνθρωποι που ξέρουν από επιχειρήσεις και ξέρουν πότε “μυρίζει ανάπτυξη”. Οι οικονομικές ανισότητες και το αντιαναπτυξιακό κλίμα προκαλούν επενδυτικό φόβο, αφήνοντας χωρίς ρευστότητα κράτη όπως την Ελλάδα. Ποιος από εμάς θα δάνειζε σε μια εταιρεία που προσλαμβάνει συνεχώς προσωπικό, δεν παράγει τίποτα και κάθε τόσο βγαίνει στο παζάρι με το χέρι απλωμένο για δανεικά;
Βέβαια, το Ελληνικό πρόβλημα είναι σχετικά μικρό και είναι θέμα μιας σοβαρής κυβέρνησης για να μπει σε μια ευθεία εξόδου από την απομόνωση. Το Ιταλικό πρόβλημα όμως είναι τραγικά μεγάλο σε μέγεθος, σε πολυπλοκότητα και σε παρενέργειες. Για παράδειγμα πέρσι, όταν εμείς μπήκαμε στον μηχανισμό στήριξης με χρέος 240 δισ., το Ιταλικό χρέος ήταν ενάμισι τρισεκατομμύριο, από το οποίο το μισό τρισ. το χρωστούσε στην Γαλλία. Σήμερα το Ιταλικό χρέος έχει σκαρφαλώσει στα δύο τρισ. Αν δηλαδή ο Ελληνικός “λόξυγκας” αναστάτωσε όλο τον πλανήτη, μπορούμε να φανταστούμε την ύφεση που θα προκαλούσε μια Ιταλική κατάρρευση.

Οι σεναριολόγοι της αριστεράς και της προόδου και η Ευρωπαϊκή βλακεία

Όσο και αν επιμένουν για το αντίθετο οι φωτεινοί παντογνώστες της αριστεράς (και όχι μόνο), οι “αγορές ομολόγων” δεν ασκούν πολιτική, την παρακολουθούν. Πολιτική στην Ευρώπη ασκούν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, οι οποίες αντί να ψάχνουν τρόπους να ενισχύσουν την εμπιστοσύνη των επενδυτών στα ευρωπαϊκά ομόλογα ως όφειλαν, κάθονται και γκρινιάζουν μεταξύ τους για το ποσοστό συμμετοχής τους στη λύση του προβλήματος. Λες και το πρόβλημα είναι στον πλανήτη Άρη, όχι στην Ευρώπη.
Και όλα αυτά ενώ ήταν γνωστό από τη πρώτη στιγμή ότι το κοινό νόμισμα θα έφερνε σοβαρές πολιτικές ανακατατάξεις σε όλα ανεξαιρέτως τα κράτη μέλη. Έπρεπε δηλαδή να φτάσουμε μπροστά στην κατάρρευση του ευρώ για να συνειδητοποιήσουμε ότι κοινό νόμισμα σημαίνει εκχώρηση μέρους της εθνικής ανεξαρτησίας – έστω και με τη μορφή ρευστού – ακόμα και από τις ισχυρές χώρες.

Πλέον μπορούμε να μιλάμε για ευρωπαϊκή ηλιθιότητα.

Η ΕΕ αντιπροσωπεύει παραπάνω από το 21% της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας. 
Πρόκειται δηλαδή για την ισχυρότερη οικονομία στον πλανήτη.  
Ενώ λοιπόν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρακτικά έχει απεριόριστα αποθεματικά, οι Μερκοζί επιμένουν να μην ασκούν μια ουσιαστική πολιτική διάσωσης από φόβο 
(α) μπας και ξυπνήσει το φάντασμα του πληθωρισμού και
(β) μπας και θεωρηθεί ότι επιβραβεύεται η πολιτική του “αραχτού και ακριβοπληρωμένου δημόσιου” σε κράτη όπως η Ελλάδα.
Τα παράπλευρα αποτελέσματα όμως αυτής της ακραίας και τελικά απάνθρωπης πολιτικής, είναι η Ιταλία να πρέπει να δανειστεί περίπου μισό τρισεκατομμύριο μέσα το 2012 την ίδια στιγμή που ακόμα και η Γαλλία αγωνίζεται να διασώσει την πιστοληπτική της ικανότητα.
Για παράδειγμα, πριν λίγες μέρες η Ιταλία τύπωσε για να πουλήσει € 7 δισεκατομμύρια σε 10ετή ομόλογα και οι επενδυτές απαίτησαν απόδοση περίπου 7% για να τα αγοράσουν!
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της ανόητης πολιτικής που εφάρμοσαν στην Ελλάδα, με την βοήθεια βεβαίως του θιάσου: Γ. Α. Παπανδρέου και λοιποί συναγωνιστές από το γυμναστήριο και την κηπουρική.
Τέλος του πρώτου μέρους.
Αύριο θα σας μιλήσουμε για το σύνδρομο της βλακείας και του επαρχιωτισμού στην ελληνική πολιτική σκηνή, για το “δημοψήφισμα” του ΓΑΠ και για το μπουκάλι κρασί που κέρδισε μια Ισπανίδα υπουργός στοιχηματίζοντας ότι ο ΓΑΠ είναι… ψεύτης!
Ως τότε, καλή δύναμη.
Κώστας Κουρούνης

Πηγές:

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες ,
Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)