Το Κίνημα των Κτισμένων

Στην Ισπανία υπάρχει το Κίνημα των Αγανακτισμένων. 

Στην Ελλάδα, για την ώρα, υπάρχει το Κίνημα των Κτισμένων. 

Κτισμένοι μέσα σε τείχη αποβλάκωσης, βαρεμάρας, ιδιωτείας και έπαρσης χωρίς λόγο .

Το Κίνημα των Κτισμένων προσπαθεί τώρα να βγει στο δρόμο. Θα τα καταφέρει;

Δύσκολα τα πράγματα για το Κίνημα των Κτισμένων, αφού –εκτός των άλλων- πάρα πολλοί είναι ακόμα κτισμένοι και μέσα στα κόμματα.

Αυτό σημαίνει πως αν κατέβουν στο Σύνταγμα οι κτισμένοι του ενός κόμματος δεν γίνεται να κατέβουν οι κτισμένοι του ...

άλλου κόμματος.

Γιατί, αν –για παράδειγμα- είσαι κτισμένος στο ΚΚΕ δεν μπορείς να κατέβεις στο Σύνταγμα με τους κτισμένους του ΣΥΡΙΖΑ. 

Όχι σε συγκέντρωση, ούτε σε αντιπολεμική πορεία δεν μπορούν να κατέβουν αυτοί μαζί – στην Ελλάδα, τα κόμματα της Αριστεράς κάνουν ακόμα και ξεχωριστά αντιπολεμικά συλλαλητήρια. 

Αν μπουκάρουν μέσα οι Τούρκοι, κάτι μπορεί να γίνει – ίσως, τα δούμε να διαδηλώνουν παρέα.

Για τους κτισμένους του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας δεν το συζητάμε. 

Αυτοί, ουσιαστικά, δεν έχουν κανένα πρόβλημα μεταξύ τους αλλά, για να κατέβουν σε συγκέντρωση αγανακτισμένων, θα πρέπει πρώτα να χάσουν τη δουλειά τους στο Δημόσιο. Μέχρι τότε, είναι αγανακτισμένοι με τους άνεργους, τους μετανάστες και όλους αυτούς που τους χαλάνε την παραίσθηση πως είναι μεγιστάνες, αν και μπορεί να βγάζουν 800 ευρώ το μήνα και να γλείφουν κατουρημένες ποδιές. 

Αν απολυθούν, θα αγανακτήσουν.

Για τους αναρχικούς, τους αντιεξουσιαστές -και όλη την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά- δεν το συζητάμε επίσης.  

Αυτοί κατέχουν την απόλυτη γνώση και δεν την μοιράζονται με κανέναν άλλον. 

Την κρατάει ο καθένας απ’ αυτούς για τον εαυτό του. 

Αυτοί είναι κτισμένοι στα θεμέλια.

Τέλος πάντων, ανήκω σε αυτούς που δεν ψηφίζουν –στο 30% του εκλογικού σώματος δηλαδή- αλλά, παρ’ όλα αυτά, έχω πάει άπειρες φορές σε πορείες κτισμένων σε κόμματα και ομάδες. Για συμπαράσταση.

Επίσης, ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν πως είμαστε ένας λαός και όχι πενήντα διαφορετικοί λαοί. 

Και οι εχθροί του λαού είναι συγκεκριμένοι, γνωστοί και ορατοί πια απ’ όλους. Δεν θα ήταν καθόλου έξυπνο να πιαστούμε πάλι κορόιδα και να σκοτωθούμε για μια ακόμα φορά μεταξύ μας.  

Αν είναι να κάνουμε κάποιο λάθος, να μην κάνουμε το ίδιο λάθος. 

Όλοι κάνουν λάθη αλλά οι έξυπνοι κάνουν κάθε φορά διαφορετικό λάθος – οι ηλίθιοι κάνουν συνέχεια το ίδιο.

Απόψε στο Θησείο, στη συνέλευση Ισπανών και Ελλήνων, ένας περαστικός κύριος πήρε κάποια στιγμή τη μικρή ντουντούκα, μίλησε και είπε πως πρώτη φορά στη ζωή του παίρνει μέρος σε μια συνέλευση και λέει τις απόψεις του. 

Αυτός ο κύριος ήταν 60 ετών. 

Ποτέ δεν είναι αργά.

(Για τους φίλους που μου γράφουν πως «ωραία τα λες, ρε πιτσιρίκο, αλλά είσαι αφελής και αθώος, και τίποτα δεν θα αλλάξει», να τους διαβεβαιώσω πως δεν είμαι ούτε αφελής, ούτε αθώος. 

Γράφω τις απόψεις μου –όσο αντέχω- και θα το παλέψω όσο μπορώ. 

Αν ηττηθούμε, θα παραδεχτώ την ήττα, θα σκύψω το κεφάλι και θα πάρω κι εγώ τον δρόμο της απόλυτης ιδιωτείας – τον βάδισαν και άνθρωποι πολύ καλύτεροι από εμένα. Υπάρχει και η ήττα στη ζωή. 

Αλλά όχι χωρίς να το παλέψεις. 

Μια φορά ζούμε και κάθε πουλάκι έχει έρθει στη ζωή για να πει το τραγούδι του – το δικό του τραγούδι. 

Ας το πει έστω μια φορά κι ας το φάει μετά ο γάτος – ας το πει πρώτα, όμως.)

πιτσιρίκος