Τη μακάβρια σκηνοθεσία του προχθεσινού λουτρού αίματος στο χωριό Bilgekoy της επαρχίας Mardin στη νοτιοανατολική Τουρκία, κατά τη διάρκεια τελετής γάμου, θα τη ζήλευε ακόμη και ο ίδιος ο Διάβολος. Ο φυσιολογικός άνθρωπος είναι αδύνατο να συλλάβει πόσο μίσος, ζήλια και εκδικητικότητα είχαν συσσωρεύσει στη μαύρη ψυχή τους τα μασκοφόρα ανθρωποειδή του Bilgekoy.
Όταν ακούω για τέτοιες φρικαλεότητες, ο νους μου πάει στη Βίβλο και στο εδάφιο που γράφει, «Και μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης, και ελυπήθη εν τη καρδία αυτού.» (Γένεσις 6:6) Ναι, έτσι πρέπει να είναι, όσο κι αν δε μας αρέσει να το παραδεχτούμε…
Καθώς έψαχνα στο Διαδίκτυο, με πολλή δυσκολία κατάφερα να διαβάσω λίγα πράγματα για την αποκρουστική και τραγική είδηση. Αναζητούσα να βρω την αιτία – αν είναι δυνατόν οτιδήποτε να μπορεί να αιτιολογήσει τόση φρικαλεότητα… ΟΧΙ! Καμία αιτία κι αφορμή δε μπορεί ποτέ να δικαιολογήσει τέτοια βάρβαρη εκδίκηση, και μάλιστα στο πρόσωπο αθώων. Προσέξτε το χρόνο και τον τόπο που επέλεξαν. Τα οκτώ ανθρωπόμορφα τέρατα, που ήταν λέει συγγενείς (!) των νεόνυμφων, δεν πήγαν να εκπληρώσουν την σατανικής σύλληψης αιματηρή βεντέτα σε τυχαία ώρα και τυχαίο τόπο. Δεν τους αρκούσε αυτό. Αλίμονο, επέλεξαν ν' απελευθερώσουν το βόρβορο της μαύρης ψυχής τους στην πιο ιερή και ευτυχισμένη ώρα ενός νέου ζευγαριού: στο γάμο τους! Έτσι η δυστυχία που θα προκαλούσαν θα ήταν απόλυτη. Η σατανική αντίθεση θα ήταν μεγιστοποιημένη. Ο δαιμονικός οργασμός από τη νεκρολαγνεία τους θα ήταν αξεπέραστος.
Δεν άντεχαν τα τέρατα να δουν τους γονείς του ζευγαριού – με τους οποίους είχαν ίσως κάποιες διαφορές – ευτυχισμένους και χαρούμενους. Κι έτσι αποφάσισαν να κόψουν το νήμα της ζωής των αθώων παιδιών τους και σαραντατριών ακόμη ανυποψίαστων συγγενών και φίλων που παραβρίσκονταν στη μοιραία τελετή γάμου… Οι γονείς της νύφης και ο πατέρας του γαμπρού αφέθηκαν να ζουν το εφιαλτικό τους μαρτύριο εφόρου ζωής και να παραμιλούν μέρα νύχτα: "Πώς μπόρεσαν; Πώς; Γιατί; Γιατί σ' εμάς; Πού ήταν ο Αλλάχ;"
«Και μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης, και ελυπήθη εν τη καρδία αυτού»…
Η τεράστια αρνητική ενέργεια που ξεχύθηκε στην ατμόσφαιρα με την αποτρόπαια μαζική σφαγή ξεσήκωσε αμμοθύελλα στο χωριό, μια αμμοθύελλα που κατέστησε αδύνατη την άμεση σύλληψη των ανθρωπόμορφων τεράτων. (Δείτε εδώ) Όχι, η αμμοθύελλα τη συγκεκριμένη στιγμή δεν ήταν σύμπτωση, όπως θα ισχυριστούν εκείνοι που δεν πιστεύουν στην ψυχή και στις τεράστιες απόκρυφες δυνάμεις της, που δεν πιστεύουν στη θετική και αρνητική ενέργεια που απελευθερώνεται από τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης με την αγάπη και το μίσος αντίστοιχα.
Οι ειδεχθείς εκτελεστές ήταν, λέει, στενοί συγγενείς των θυμάτων, και έφεραν το ίδιο επώνυμο. (Δείτε εδώ) Ούτε κι αυτό είναι σύμπτωση… Δυστυχώς, από καταβολής κόσμου η απύθμενη ζήλια και το εκδικητικό μίσος ευδοκιμούν καλύτερα μεταξύ συγγενών. Εκεί βρίσκουν πιο πρόσφορο έδαφος. Γι’ αυτό και οι εμφύλιοι πόλεμοι ήταν πάντα πιο ειδεχθείς από τους άλλους. Η θλιβερή ιστορία του Κάιν και του Άβελ δε μπήκε τυχαία στην αρχή του βιβλίου της Γένεσης (4:8) Η ζήλια του Κάιν για τον αδελφό του τον Άβελ του έτρωγε τα σωθικά σαν το σαράκι. Βλέπετε ο Άβελ ήταν πιο ευνοημένος από το Θεό, πιο χαρισματικός. Έτσι, όταν βρέθηκαν μόνοι στα χωράφια, ο ζηλόφθονος Κάιν πλησίασε ύπουλα τον αδελφό του και τον σκότωσε. Υπάρχει και η λαϊκή παροιμία που λέει: « Γιατί είναι το μάτι σου τόσο βαθιά βγαλμένο; Διότι μου το έβγαλε ο αδελφός μου.»
Και όλο το μίσος ξεκινάει από τη ζήλια, το πιο φοβερό ανθρώπινο συναίσθημα. Γιατί εσύ κι όχι εγώ; Μόνο όποιος δεν έχει γίνει θύμα ζήλιας θα μπορούσε να διαφωνήσει. Πολύ σωστά ο σοφός Σολομών γράφει στις Παροιμίες του: «Ο θυμός είναι σκληρός, και η οργή οξεία· αλλά, ποιος μπορεί να σταθεί μπροστά στη ζηλοτυπία;» (Παροιμίες 27:4) Η ζήλια, λοιπόν, είναι η ρίζα του κακού, και η ζήλια γεννά το φθόνο που αν αφεθεί ανεξέλεγκτος γιγαντώνεται, γίνεται στοιχειό και στοιχειακό, μια εσωτραφής οντότητα, ένας αληθινός δαίμονας που τυφλώνει τη συνείδηση. Γίνεται πάθος που ζητάει εκδίκηση, αίμα. Αυτό συνέβη προχτές την νύχτα στο χωριό Bilgekoy της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Οι δαίμονες της ζήλιας και του μίσους που είχαν εκθρέψει μέσα τους και είχαν στη συνέχεια κυριέψει τους ειδεχθείς εκτελεστές απαίτησαν αίμα, το αίμα των αδελφών και συγγενών τους… Δε θα τους άφηναν ήσυχους και δεν θα εκτονώνονταν με τίποτα λιγότερο.
«Και μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης, και ελυπήθη εν τη καρδία αυτού»…
Καθώς γράφω τούτες τις γραμμές, αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσε άραγε κανείς να καταπραΰνει τις ψυχές των ταραγμένων θυμάτων στην καινούργια διάσταση που βρέθηκαν τόσο ξαφνικά, τόσο βίαια και οδυνηρά, και πώς θα μπορούσε ν’ ανακουφίσει τον πόνο στις ψυχές των επιζώντων γονιών που έχασαν τα βλαστάρια τους τόσο άδικα και τόσο τραγικά, κατά την ιερή στιγμή που γιόρταζαν τη μοναδική χαρά του γάμου τους. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι μερικών λεπτών σιγή και νοερή αποστολή αγάπης και γαλήνης στις ψυχές όλων των θυμάτων.
Όσο για τ' ανθρωπόμορφα τέρατα που εγκλημάτησαν τυφλωμένα από τη ζήλια και το μίσος τους, αναρωτιέμαι ποιος άνθρωπος και ποιος θεός θα μπορούσε ποτέ να τους συγχωρήσει; Πάντως ο Χριστός μας παράγγειλε να συγχωρούμε ακόμη κι αυτούς, αν μη τι άλλο, για να μην επιβαρύνουμε και τη δική μας ψυχή με μίσος. Το ίδιο όμως αναρωτιέμαι και για όλους εκείνους τους πολεμοχαρείς που ανακαλύπτουν εχθρούς και απειλές εκεί που δεν υπάρχουν και εξαπολύουν ανθρωποσφαγές χιλιάδων αθώων εξ αποστάσεως με τα υψηλής τεχνολογίας πολεμικά τους τέρατα – εφευρέσεις δαιμονικής σύλληψης ασυνείδητων "επιστημόνων"… Ποιος άνθρωπος, ποιος θεός θα μπορούσε ποτέ να συγχωρήσει και αυτούς;
Αλήθεια, γιατί άραγε οι μαζικές και επαναλαμβανόμενες πολεμικές σφαγές δε μας σοκάρουν τόσο όσο η σφαγή στο Bilgekoy της Τουρκίας; Μήπως έχουμε εθιστεί στις πρώτες; Υπάρχει κάτι που να “εξαγνίζει” τις μαζικές ανθρωποσφαγές εν καιρώ πολέμου; Κατά τη ταπεινή μου άποψη, καμία σφαγή δεν εξαγνίζεται, πολύ περισσότερο αν διεπράχθη όταν δεν κινδύνευε η ζωή του φονιά. Όλες οι σφαγές, είτε μεμονωμένες είτε συλλογικές, είναι καταραμένες και αποτρόπαιες και εκλύουν στο περιβάλλον τρομερή αρνητική ενέργεια, τις συνέπειες της οποίας βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Άραγε θα κατανοήσει κάποτε η ανθρωπότητα αυτή την Αλήθεια, και κυρίως οι ισχυροί της γης, προτού ο κόσμος μας αυτοκαταστραφεί;
Στο σημείο αυτό θα θυμίσω ένα στίχο από τους υπέροχους "Μακαρισμούς" του Ιησού: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, διότι αυτοί θα ονομασθούν υιοί Θεού.» Όλοι μπορούμε να γίνουμε ειρηνοποιοί στο οικογενειακό περιβάλλον, στη γειτονιά μας, στην κοινωνία μας. Δε θα μπορούσε να υπάρξει πιο υψηλή αποστολή απ’ αυτή! Τουλάχιστον ας το προσπαθούμε… Όσο για ειρήνευση των παθών μέσα στην Ελληνική Βουλή, το βλέπω άπιαστο όνειρο, αφού η "Δημοκρατία" μας έχει ως βάση ύπαρξής της, όπως είπα και στο προηγούμενο άρθρο μου, την αντιπαλότητα και τον άκρατο ανταγωνισμό που εκτρέφουν το μίσος… Τα διαβρωτικά της αποτελέσματα στην κοινωνία και στο έθνος μας ήδη τα ζούμε.
Θα μπορέσει άραγε κάποτε στο μακρινό μέλλον ένας γίγαντας μύστης, σαν άλλος Μωυσής, να γράψει, «Και ΔΕΝ μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης, και ευφράνθη εν τη καρδία αυτού»;
Όταν ακούω για τέτοιες φρικαλεότητες, ο νους μου πάει στη Βίβλο και στο εδάφιο που γράφει, «Και μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης, και ελυπήθη εν τη καρδία αυτού.» (Γένεσις 6:6) Ναι, έτσι πρέπει να είναι, όσο κι αν δε μας αρέσει να το παραδεχτούμε…
Καθώς έψαχνα στο Διαδίκτυο, με πολλή δυσκολία κατάφερα να διαβάσω λίγα πράγματα για την αποκρουστική και τραγική είδηση. Αναζητούσα να βρω την αιτία – αν είναι δυνατόν οτιδήποτε να μπορεί να αιτιολογήσει τόση φρικαλεότητα… ΟΧΙ! Καμία αιτία κι αφορμή δε μπορεί ποτέ να δικαιολογήσει τέτοια βάρβαρη εκδίκηση, και μάλιστα στο πρόσωπο αθώων. Προσέξτε το χρόνο και τον τόπο που επέλεξαν. Τα οκτώ ανθρωπόμορφα τέρατα, που ήταν λέει συγγενείς (!) των νεόνυμφων, δεν πήγαν να εκπληρώσουν την σατανικής σύλληψης αιματηρή βεντέτα σε τυχαία ώρα και τυχαίο τόπο. Δεν τους αρκούσε αυτό. Αλίμονο, επέλεξαν ν' απελευθερώσουν το βόρβορο της μαύρης ψυχής τους στην πιο ιερή και ευτυχισμένη ώρα ενός νέου ζευγαριού: στο γάμο τους! Έτσι η δυστυχία που θα προκαλούσαν θα ήταν απόλυτη. Η σατανική αντίθεση θα ήταν μεγιστοποιημένη. Ο δαιμονικός οργασμός από τη νεκρολαγνεία τους θα ήταν αξεπέραστος.
Δεν άντεχαν τα τέρατα να δουν τους γονείς του ζευγαριού – με τους οποίους είχαν ίσως κάποιες διαφορές – ευτυχισμένους και χαρούμενους. Κι έτσι αποφάσισαν να κόψουν το νήμα της ζωής των αθώων παιδιών τους και σαραντατριών ακόμη ανυποψίαστων συγγενών και φίλων που παραβρίσκονταν στη μοιραία τελετή γάμου… Οι γονείς της νύφης και ο πατέρας του γαμπρού αφέθηκαν να ζουν το εφιαλτικό τους μαρτύριο εφόρου ζωής και να παραμιλούν μέρα νύχτα: "Πώς μπόρεσαν; Πώς; Γιατί; Γιατί σ' εμάς; Πού ήταν ο Αλλάχ;"
«Και μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης, και ελυπήθη εν τη καρδία αυτού»…
Η τεράστια αρνητική ενέργεια που ξεχύθηκε στην ατμόσφαιρα με την αποτρόπαια μαζική σφαγή ξεσήκωσε αμμοθύελλα στο χωριό, μια αμμοθύελλα που κατέστησε αδύνατη την άμεση σύλληψη των ανθρωπόμορφων τεράτων. (Δείτε εδώ) Όχι, η αμμοθύελλα τη συγκεκριμένη στιγμή δεν ήταν σύμπτωση, όπως θα ισχυριστούν εκείνοι που δεν πιστεύουν στην ψυχή και στις τεράστιες απόκρυφες δυνάμεις της, που δεν πιστεύουν στη θετική και αρνητική ενέργεια που απελευθερώνεται από τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης με την αγάπη και το μίσος αντίστοιχα.
Οι ειδεχθείς εκτελεστές ήταν, λέει, στενοί συγγενείς των θυμάτων, και έφεραν το ίδιο επώνυμο. (Δείτε εδώ) Ούτε κι αυτό είναι σύμπτωση… Δυστυχώς, από καταβολής κόσμου η απύθμενη ζήλια και το εκδικητικό μίσος ευδοκιμούν καλύτερα μεταξύ συγγενών. Εκεί βρίσκουν πιο πρόσφορο έδαφος. Γι’ αυτό και οι εμφύλιοι πόλεμοι ήταν πάντα πιο ειδεχθείς από τους άλλους. Η θλιβερή ιστορία του Κάιν και του Άβελ δε μπήκε τυχαία στην αρχή του βιβλίου της Γένεσης (4:8) Η ζήλια του Κάιν για τον αδελφό του τον Άβελ του έτρωγε τα σωθικά σαν το σαράκι. Βλέπετε ο Άβελ ήταν πιο ευνοημένος από το Θεό, πιο χαρισματικός. Έτσι, όταν βρέθηκαν μόνοι στα χωράφια, ο ζηλόφθονος Κάιν πλησίασε ύπουλα τον αδελφό του και τον σκότωσε. Υπάρχει και η λαϊκή παροιμία που λέει: « Γιατί είναι το μάτι σου τόσο βαθιά βγαλμένο; Διότι μου το έβγαλε ο αδελφός μου.»
Και όλο το μίσος ξεκινάει από τη ζήλια, το πιο φοβερό ανθρώπινο συναίσθημα. Γιατί εσύ κι όχι εγώ; Μόνο όποιος δεν έχει γίνει θύμα ζήλιας θα μπορούσε να διαφωνήσει. Πολύ σωστά ο σοφός Σολομών γράφει στις Παροιμίες του: «Ο θυμός είναι σκληρός, και η οργή οξεία· αλλά, ποιος μπορεί να σταθεί μπροστά στη ζηλοτυπία;» (Παροιμίες 27:4) Η ζήλια, λοιπόν, είναι η ρίζα του κακού, και η ζήλια γεννά το φθόνο που αν αφεθεί ανεξέλεγκτος γιγαντώνεται, γίνεται στοιχειό και στοιχειακό, μια εσωτραφής οντότητα, ένας αληθινός δαίμονας που τυφλώνει τη συνείδηση. Γίνεται πάθος που ζητάει εκδίκηση, αίμα. Αυτό συνέβη προχτές την νύχτα στο χωριό Bilgekoy της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Οι δαίμονες της ζήλιας και του μίσους που είχαν εκθρέψει μέσα τους και είχαν στη συνέχεια κυριέψει τους ειδεχθείς εκτελεστές απαίτησαν αίμα, το αίμα των αδελφών και συγγενών τους… Δε θα τους άφηναν ήσυχους και δεν θα εκτονώνονταν με τίποτα λιγότερο.
«Και μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης, και ελυπήθη εν τη καρδία αυτού»…
Καθώς γράφω τούτες τις γραμμές, αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσε άραγε κανείς να καταπραΰνει τις ψυχές των ταραγμένων θυμάτων στην καινούργια διάσταση που βρέθηκαν τόσο ξαφνικά, τόσο βίαια και οδυνηρά, και πώς θα μπορούσε ν’ ανακουφίσει τον πόνο στις ψυχές των επιζώντων γονιών που έχασαν τα βλαστάρια τους τόσο άδικα και τόσο τραγικά, κατά την ιερή στιγμή που γιόρταζαν τη μοναδική χαρά του γάμου τους. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι μερικών λεπτών σιγή και νοερή αποστολή αγάπης και γαλήνης στις ψυχές όλων των θυμάτων.
Όσο για τ' ανθρωπόμορφα τέρατα που εγκλημάτησαν τυφλωμένα από τη ζήλια και το μίσος τους, αναρωτιέμαι ποιος άνθρωπος και ποιος θεός θα μπορούσε ποτέ να τους συγχωρήσει; Πάντως ο Χριστός μας παράγγειλε να συγχωρούμε ακόμη κι αυτούς, αν μη τι άλλο, για να μην επιβαρύνουμε και τη δική μας ψυχή με μίσος. Το ίδιο όμως αναρωτιέμαι και για όλους εκείνους τους πολεμοχαρείς που ανακαλύπτουν εχθρούς και απειλές εκεί που δεν υπάρχουν και εξαπολύουν ανθρωποσφαγές χιλιάδων αθώων εξ αποστάσεως με τα υψηλής τεχνολογίας πολεμικά τους τέρατα – εφευρέσεις δαιμονικής σύλληψης ασυνείδητων "επιστημόνων"… Ποιος άνθρωπος, ποιος θεός θα μπορούσε ποτέ να συγχωρήσει και αυτούς;
Αλήθεια, γιατί άραγε οι μαζικές και επαναλαμβανόμενες πολεμικές σφαγές δε μας σοκάρουν τόσο όσο η σφαγή στο Bilgekoy της Τουρκίας; Μήπως έχουμε εθιστεί στις πρώτες; Υπάρχει κάτι που να “εξαγνίζει” τις μαζικές ανθρωποσφαγές εν καιρώ πολέμου; Κατά τη ταπεινή μου άποψη, καμία σφαγή δεν εξαγνίζεται, πολύ περισσότερο αν διεπράχθη όταν δεν κινδύνευε η ζωή του φονιά. Όλες οι σφαγές, είτε μεμονωμένες είτε συλλογικές, είναι καταραμένες και αποτρόπαιες και εκλύουν στο περιβάλλον τρομερή αρνητική ενέργεια, τις συνέπειες της οποίας βλέπουμε καθημερινά γύρω μας. Άραγε θα κατανοήσει κάποτε η ανθρωπότητα αυτή την Αλήθεια, και κυρίως οι ισχυροί της γης, προτού ο κόσμος μας αυτοκαταστραφεί;
Στο σημείο αυτό θα θυμίσω ένα στίχο από τους υπέροχους "Μακαρισμούς" του Ιησού: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, διότι αυτοί θα ονομασθούν υιοί Θεού.» Όλοι μπορούμε να γίνουμε ειρηνοποιοί στο οικογενειακό περιβάλλον, στη γειτονιά μας, στην κοινωνία μας. Δε θα μπορούσε να υπάρξει πιο υψηλή αποστολή απ’ αυτή! Τουλάχιστον ας το προσπαθούμε… Όσο για ειρήνευση των παθών μέσα στην Ελληνική Βουλή, το βλέπω άπιαστο όνειρο, αφού η "Δημοκρατία" μας έχει ως βάση ύπαρξής της, όπως είπα και στο προηγούμενο άρθρο μου, την αντιπαλότητα και τον άκρατο ανταγωνισμό που εκτρέφουν το μίσος… Τα διαβρωτικά της αποτελέσματα στην κοινωνία και στο έθνος μας ήδη τα ζούμε.
Θα μπορέσει άραγε κάποτε στο μακρινό μέλλον ένας γίγαντας μύστης, σαν άλλος Μωυσής, να γράψει, «Και ΔΕΝ μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης, και ευφράνθη εν τη καρδία αυτού»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου