Του Μπαμπη Παπαδημητριου
Xρειαζόμαστε περισσότερη υποστήριξη της οικονομίας ή πρέπει να περιορίσουμε το δημόσιο έλλειμμα; Πόσο ακόμη δημόσιο χρέος μπορούμε να «φορτώσουμε» στις πλάτες των αυριανών φορολογουμένων; Η ίδια συζήτηση γίνεται ήδη στα έξυπνα κράτη, ενώ αποτελεί σημείο τριβής μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Με την κυβέρνηση Ομπάμα να μην έχει καμία αμφιβολία για την ανάγκη ενός παγκόσμιου κεϊνσιανικού σχεδίου ανάκαμψης -και να πιέζει γι’ αυτό- ενώ η Ευρωπαϊκή Ενωση δυσκολεύεται να ομονοήσει πριν από τη συνάντηση της «Ομάδας των 20» στο Λονδίνο.
Χωρίς τους περιορισμούς της επιτήρησης, τα στελέχη και των δύο κυβερνητικών ελληνικών κομμάτων θα ξόδευαν εύκολα δύο φορές το περίφημο όριο του 3% που προβλέπει το Σύμφωνο του ευρώ. Εξάλλου, το ταμειακό έλλειμμα του κράτους κινείται μεταξύ 5% και 7%, τα
περισσότερα τελευταία χρόνια. Στο στρατόπεδο Παπανδρέου θέλουν αύξηση «επενδυτικών» δαπανών προς ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας. Το πρόβλημα στην πλευρά αυτή είναι ότι το οικονομικό πρόγραμμα δεν είναι, μέχρι στιγμής, εφαρμόσιμο στα μάτια των ήδη δύστροπων ιδιοκτητών του διεθνούς μας χρέους, ούτε όμως και της ελληνικής ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αν εξαιρέσουμε τους γνωστούς διαπλεκόμενους με τη δημόσια δαπάνη οίκους.
Η συρραφή παλαιότερων, τυπικώς πασοκικών επιλογών (σύνταξη στις οικοκυρές) με την ανάγκη αντιμετώπισης της παρούσας κρίσης (επιδότηση εισφορών για την είσοδο στην αγορά εργασίας), δεν αποτελεί κυβερνητικό πρόγραμμα. Κυρίως, όμως, δεν πείθει την έξυπνη και ανησυχούσα κοινή γνώμη ότι ένα σχήμα υπό τον κ. Παπανδρέου θα αντεπεξέλθει, ειδικά στον πολύ κοντινό ορίζοντα, στην πίεση της κρίσης. Η ενσωμάτωση του σημιτικού συστήματος «επαγγελματισμού» δεν αρκεί για να άρει τις αμφιβολίες. Με δεδομένες, μάλιστα, τις νωπές ακόμη ευθύνες των τελευταίων υπουργών του ΠΑΣΟΚ, για την αποδεδειγμένη αβελτηρία ως προς την προετοιμασία κατά τα πρώτα και «τρυφερά» ευρωχρόνια της ελληνικής οικονομίας.
Από την άποψη αυτή, ο κ. Καραμανλής διατηρεί το πλεονέκτημα δικαιολογία ότι το «τσουνάμι» της διεθνούς κρίσης δεν προειδοποίησε και παραμένει ασαφές ως προς την καταστροφική δύναμη που μπορεί, τελικά, να κρύβει. Παραμένει αδικαιολόγητος κυρίως γιατί δεν έπραξε όσα κανείς περιμένει από ένα «συντηρητικό» σχήμα. Δυστυχώς για τη χώρα, οι δύο μείζονες σχηματισμοί διαπνέονται εξίσου από ασυγκράτητο κρατισμό, ασυγχώρητη σπάταλη, δημόσια διαχείριση και εξαιρετικά ύποπτη υποταγή στα εγκατεστημένα οικονομικά συμφέροντα.
Φαίνεται ότι και οι δύο παρατάξεις ανταγωνίζονται στο πεδίο της στροφής προς μια «έξυπνη» αριστερή οικονομική πολιτική, η οποία επιχειρείται πλέον σε όλα τα κράτη. Είτε από ανάγκη (κρατικοποιήσεις τραπεζών) είτε στην υπηρεσία ειλικρινών πολιτικών πεποιθήσεων (οικουμενικό σύστημα ασφάλισης και υγείας στις ΗΠΑ), είτε γιατί οι ανάγκες του πληθυσμού το επιβάλλουν (πακέτα στήριξης σε Κίνα και Ινδία), είτε γιατί υπηρετείται μια παράδοση μεικτού συστήματος κρατικο-ιδιωτικών μονοπωλίων (πολιτική βολονταρισμού Σαρκοζί). Οσο μάλιστα οι εκπρόσωποι της εγχώριας «αριστεράς» αποποιούνται τις πολιτικές τους ευθύνες και μάλιστα εμφανίζονται πρόθυμα απερίσκεπτοι ώστε να διαλύουν κρίσιμα τμήματα των -έτσι κι αλλιώς- εύθραυστων κοινωνικών δομών, τόσο η συμφωνία στο κέντρο θα δημιουργεί πρόσθετους κινδύνους για την οικονομία που θα ζήσει τα παιδιά μας.
Ανάγκη μεγάλη έχουμε στην Ελλάδα να υιοθετήσουμε σχήματα συνεργασίας όμοια με εκείνα που κατέστησαν ικανά κράτη όπως το ολλανδικό, το σουηδικό, το γερμανικό, το δανέζικο, όταν βρέθηκαν αντιμέτωπα με το δίλημμα: καλύτερο κράτος ή καθόλου κράτος; Αν οι πολιτικοί μας διαθέτουν έστω το ένστικτο της αυτοσυντήρησης θα κατανοήσουν ότι είναι ανόητο να θέλει κανείς να κυβερνά ένα διαλυμένο κράτος. Ακόμη κι αν χαίρονται τον ίλιγγο από την ταχύτητα με την οποία οδεύουμε προς ένα εκσυγχρονισμένο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν».
Kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου